۱۳۸۶ بهمن ۲۳, سه‌شنبه

رباعی 6



گُل را ببرد بادِ خزانش با خود
ایّام بَرد آب روانش با خود
با خود چه برم چونکه بدانم جانا
کس می نبرد به خاک جانش با خود
هنگام صلاتم چو که یار آمد باز
بُرد آن کُس و کون بانگ اذانش با خود
بر فرش چمن وَه که چه کونها دادند
کی برده ولی فرش چمانش با خود؟

در
برچسب‌ها:

هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر

اشتراک در: نظرات پیام (Atom)