رباعی 67

بنگر که چه خوش قامت ساقی باشد
با هر نگهش مِی به خُمم می پاشد
بیهوده مکن خوش دل خود با کونش
چون کار جهان بر دل ِ خوش می شاشد

رباعی 66

رقصیدن گل بهر خزان بالاجبار
ربّی نپسندد که نباشد جبّار
در وصف تو صد قصه اگر هم گوییم
مسلم ندهد کون که به کعب الاحبار

رباعی 65

قارونم و مالم همه غارت ر فته
آزادم و در گور اسارت رفته
بس خوبی و پاکی به پَست پس کیرم
نی بهر وطی بل به طهارت رفته

رباعی 64

دیدار تو گر می نشود مقدورم
حاجت ده بگو پس به خم انگورم
هنگام ودا از چه نکردم هِی هااااات
در کون تو با هرچه که بودی زورم

رباعی 63

دیدیم و و جهان نبوده جز افسانه
آواره بِه از خاک مزارش خانه
بر قله قاف ار بکنی رخت از تن
آیم که ببینم کُس و کون دزدانه

رباعی 62

تیرم زده هرکس که بدیدم مجروح
هل داده اگر دیده که هستم بر کوه
با حکم من از کون بکنید آن پیری
کو گفته وطی در دُبرستی مکروه

رباعی 61

بینم نه کسی لایق صحبت کردن
سگ بهتر از اینان به محبت کردن
پشمش چو زنی کون بر ِ گا آمادست
دیگر چه نیازی به منبت کردن

رباعی 60

هر گه که زدودم دل و جان از شکها
خوردم همه از غفلت خود پاتکها
گفتی ز تو بگذشته نگفتم چیزی
سیخت زدم از کون و زدی پشتکها

رباعی 59

عالم سیَه و از بد ِ بختم زالم
هستی شده باریّ و بَرَش حمّالم
با اینکه دَرَد اینهمه غم کون از ما
از اینکه ز کون می کنمت خوشحالم

رباعی 58

چون حادثه ای خوش نپذیری تکرار
باد آنچه بَرَد پس ندهد با اصرار
جز کون مسلمان نکنم تا با کیر
مشتی بزنم بر دهن استکبار

رباعی 57

دنیا به من و با تو وفا کی کرده
بس چون تو و من خورده نه یک قی کرده
هر صاحب سر وقت صغارت از کون
با خرزه ما مشق قلم نی کرده