رباعی 31

عمری که بداده باد و خواهد برد آب
آمد ز یکست و بَر ِ رفتن ابواب
شَق چون بکنم بدان که صاحبخانه
آید به سرای خویش بی دَقّ الباب

رباعی 30

نَرمت کُندی فلک اگر خارایی
درویشیَت آموزد اگر دارایی
تقوا بَر ِ دِل باشد و نی کون نادان
بر کیرم اگر مُسلم و گر ترسایی

رباعی 29

گو هر چه شَود شَود نگویم آوَخ
کند اَرچه ز فرشم یک و یک دنیا تخ
آن کون نتواند که بسوزد دوزخ
پس کِی رسَدش گزند از کیرم شَخ

رباعی 28

سَربَسته همی گویم و خود می کن فهم
باشد همه را در همه یِ چیزان سهم
آن کون نتواند که بسوزد دوزخ
خوش میده نخواهی تو که ازایزد رحم

رباعی 27

میوه چو رسد گندد اگر ناچینند
اختر ز چه رخشد اگرش نابینند
سربسته همی گویم و خود می کن فهم
حیف از چُل ما چونکه بران ناشینند

رباعی 26

کُفرم چه بسا سخت تراز توحیدت
تاریکی ِ من خوبتر از ناهیدت
میوه چو رسد گندد اگر مانَد دیر
پپس بهتر اگر کیر ِ من از کون چیدت

رباعی 25

از آب و گِلَت آنکه درآوَردَستی
داد عُمر چو بادیّ و چو اَبرَت هستی
صد کیر ِ چو من کون ِ تو گرداندی غیب
بی حُقه و بی حیله و بی تردَستی

رباعی 24

گو سایه نشین اسیر تاریکها
بین آمده خورشید نزدیکیها
امشب گذر از ما و گذارم تا نیک
کونی کنم و بعد ِ سَحَر نیکیها

رباعی 23

تاریکم اگر بَسته دلم بر خورشید
بالا نشود آب تا ناجوشید
با کونِ شهیدان شَوَدَت کون محشور
از جام چُلم چون مِی وحدت نوشید

رباعی 22

غم با دل من کرده رفاقتها دیر
هرگز نشد این بین فراقتها دیر
با کون تو هم دگر نخیزد کیرم
چون جلق زدم و شدست ساعتها دیر

رباعی 21

با سایه نشستن کُنَدت سر اَنجام
تنها تر از این چونکه رسد شب هنگام
با خرزه نشین چونکه به سَر اَندر کون
با مَه رود و به مِهر بیرون از دام
از پشم چُل و گردی کون کِی کم شد
کون کیر و اگر خرزه دَهی کونش نام
ای خرزه به کون بر سر خود دل ناده
دائم نَبُوَد مِهر ، بالا بَر بام

رباعی 20

نورَم بده تا سوی سحر رَه یابم
سوزن بَرِ تو به خرمن کَه یابم
از بخت بَدَم هر چه که کون میبینم
تا بُن هَمگی به مو مُسلّح یابم

رباعی 19

ترسیده زِ دریا نشود گر غرقه
هرگز نَبود جز شپشی در خرقه
از ریشه بکندَست خدا گر هم لوط
لوطی شده صد چهر و دو صدها فرقه

رباعی 18

خواهد چو خدا اَبرِ سیه باراند
هم حکمتِ بختِ سیَه ما داند
جز کون خوشت که آیدی خوش مارا
کس می نتواند که چُلم خواباند

رباعی 17

مویَت چو کَمَندم کِشَدی هَر رشته
این خرمن گیسو ز چه کردی هِشته؟
با عشوه و نازَت چو به دلها کِشتی
با کون دِرَوی پشمِ به چُلها کِشته

رباعی 16

اَبر آرَد و بادَش بَرَد و باز آرد
گل را کَنَد و هَرزه علفها کارد
دستی نَبُوَد کو که ز ما گیرد دست
اما دو صد انگشت ، اگر کون خارد

رباعی 15

خوش بودنِ ما زادِ فراموشیهاست
سو سو زِ پِی اش وَه که چه خاموشیهاست
اَندر شُدن خَرزه به کون تا پایان
پایانِ خوشِ جمله هَم آغوشیهاست

رباعی 14

گُم گَر که شدی راهِ نوینی بُگزین
افتادی اگر مَرکبِ نو می کن زین
لرزد به گَه رفتن رَه کونت چون
بِشناسَدَمی که شاهم اندر قزویمن

رباعی 13

جز رفتن و رفتن نکند هر لحظه
وین زلزله را نباشدی پس لرزه
زانگه که زدم دست به کونت تا حال
جلق هرچه زنم گول نخوارد خرزه

رباعی 12

خوش نایدتم! مِی که خوش آید مارا
مستی چه اگر دیر نپاید مارا
مِی هَرچه خورم چونکه نخوابد کیرم
در وقتِ چنین کونِ تو باید مارا

رباعی 11

نقشی زده بودم که برآبش کردی
باطل همه رویا چو سَرابش کردی
از تاکِ دلم خون بچکاندی دیری
با دیری و دوریت ، شرابش کردی
وین قلعه یِ چُل سر به فلک می سایید
با کون به سرش جسته خرابش کردی
هر گه که چُلم سرود بیداری خواند
کونی پُرِ مو به ترس ، خوابش کردی

رباعی 10

دستت نکشی خود که کشیدت میوه
نقشت پس آیینه بُوَد از جیوه
بر خرزه عَسل مالم و بر کونت قند
تلخیّ تو شیرین کُنَدَم این شیوه

رباعی 9

گُل را بُوَدی خار و تو را کونی خوش
زخم اَر بزند آن بُوَد این مردم کُش
گفتم شکنم کون تو چون ابراهیم
مَستش شدم و خورد به تخمم چکّش

رباعی 8

دیری بگُذشتَست و نه انگار انگار
این کرده جهان را بُوَدی کِردیگار
با سر به جهان چونکه شُدستی اندر
بر کلّه ی کیر ِ ما شَوی رَستیگار

رباعی 7

از نو ندهد تا که نگیرد هر دَم
مانم به زمین تا که چوآن می گردم
خوش تا به جهان آیی و خوش خواهی رفت
بعد از وَلَد و قبل وَفاتت کردم
از کونِ منَش بلا بگردان یا رب
بر کونِ کَسان گرچه بلا آوردم
گردون دَهدش روزیِ درخور هر چیز
بر کون تُف و اَخ بر گل نازک نم نم

رباعی 6

گُل را ببرد بادِ خزانش با خود
ایّام بَرد آب روانش با خود
با خود چه برم چونکه بدانم جانا
کس می نبرد به خاک جانش با خود
هنگام صلاتم چو که یار آمد باز
بُرد آن کُس و کون بانگ اذانش با خود
بر فرش چمن وَه که چه کونها دادند
کی برده ولی فرش چمانش با خود؟

رباعی 5

بیهوده به ماه و آسمان چشمت دوز
شب کُن به امید ماه تابان هر روز
از آتش دوزخ اگرم بیمی بود
با کون همه ی مذهب و ایمانم سوز

رباعی 4

پاینده نماند به جهان بد یا خوب
کوبد علف و گندم زَر خرمنکوب
در عالمِ این چنین دو رَه بیشت نیست
بنشین سر چُل یا بنشانندت چوب

رباعی 3

باد اَر نَدَرَد صبح ز گلها پرده
کِی میوه شود بر سر بُن پَرورده؟
ای کون سحر آمد تو که خوابی از دوش
بر خیز و ببین شیخ... کیر آورده

رباعی 2

بنگر به تهی گشتن ما از ایمان
بشکن همه جامی که بود پُر نیمان
دانم نرود میخِ ز آهن در سنگ
اما نه چُلست آهن و نی کون سیمان

رباعی 1

کون را بده جانم که نکو خواهد بود
کون تا ندهد مزرع مو خواهد بود
اسکندر و چنگیز و سلیمان ، قارون
باقی چو بماندند همو خواهد بود
رنجاندن مهمان نبود شایسته
در پشت تو کیرش چو فرو خواهد بود
جنگ اَر چه بود ز روبرویش بهتر
جنگ چُل و کون ز پشت و رو خواهد بود