رباعی 15

خوش بودنِ ما زادِ فراموشیهاست
سو سو زِ پِی اش وَه که چه خاموشیهاست
اَندر شُدن خَرزه به کون تا پایان
پایانِ خوشِ جمله هَم آغوشیهاست