رباعی 56

آید اجل و ما همه خوابیدستیم
دست کمکت آید و ما بی دستیم
یک یک همه بر خاک خواهیم افتاد
از چشم جهان چونکه بباریدستیم
در دادن کون هر چه تو تنها باشی
در کردن وی ما و جهان همدستیم

رباعی 55

قائم نبوَد هیچ ِ جهانش برذات
آییّ و روی یک کم و بیش از ذرّات
تا کون بکنی نیم حقیقت دیدی
کون هم بده خواهی چو جمیع الذات

رباعی 54

بالای جهان دیدم و هم پایینش
هم دست ِ نشاننده و هم گلچینش
از کون همه مو بیند اگر تلخ اندیش
سولاخ ِ وسط بیند و بَس خوش بینش

رباعی 53

از مردم این جهان جدا افتاده
در شک همه از عدل ِ خدا افتاده
زد قرعه فلک به نام هر کس کاری
کُس گفتن و کردنَش به ما افتاده
هرگز نخوری کیر مرا گر گویم
اندر پی ِ کون دی به کجا افتاده
در کوفه ز جلق مرده و نامش از بخت
بین شهداء کربلا افتاده