در خُفت و خواب

حالیا ، به سالی در سفر بودیم ، به گرد آفاق می چرخیدیم و انفُس میتپانیدیم

دیدیم که اصحاب شیاطین در سرای سابق ما را گل گرفته و تخته نموده اند ، لیک دانم و دانی

که آن در که خدای بگشوده نتوان بست و به کون از خرزه نتوان رست و هرگز نخیزد ، آلتی

که خدایش گردانده پست که چو راست شود ، خدای خواسته و چون بگاید ، او دانسته

...و چو خوابد او کاسته

، پس به سرایی نو در آمدیم و اسباب عیش گسترانیدیم و با خرز شق زیر آسمان خُسبیدیم

تا مگر پای کونی ز بامی لغزد که گایش به جهانی ارزد و بر آلت افتد و آلت به وی در شود

...و خاک وی به کیمیای سیمینش ، زَر

و تو بهتر دانی کزاین خفت و خوابها نه آبی گرم شود و نه دل بیمویان نرم

بر خاستیم پس چنان که آلت و بنشستیم به فراغت و بستیم کمر به قامت

: که شنیدستم افلاکون اصحاب را فرمود که اصحابشان را فرمایند ، که آن اصحاب اصحاب خود را گویند

خیزید و جهان به کیر خود خیزانید

از کون کَسان به خرزه مو ریزانید

کون را که فلک تهی نمودست از موی

پس آلت حَرب خود به تُف تیزانید

***

کَس کون ندهد به کیر خواب آلوده

در خواب خوش ارچه کون و کُس بنموده

از کیر فلاکون شقی آموختنیست

صد گله کون به سایه اش آسوده

گر خرزه ما کیر سکندر هم بود
بی کون نشود به طول وی افزوده

بیداری بخت و خرزه گر توام بود

کی خرزه کَس شدی به جلق فرسوده ؟